Dwór – interpretacja. Autor wiersza Czesław Miłosz. tekst wiersza. Autorką interpretacji jest: Adrianna Strużyńska. Utwór Cze­sła­wa Mi­ło­sza „Dwór” zo­stał wy­da­ny w 1994 roku, w to­mi­ku „Na brze­gu rze­ki”. Au­tor wra­ca do kra­iny swo­je­go dzie­ciń­stwa, gdzie spę­dził naj­szczę­śliw­sze Lyrics to Maja Sikorowska Piosenka O Końcu Świata: A kiedy przyjdzie świata koniec Kiedy ostatnia zgaśnie gwiazda Staniemy obok na balkonie Powiemy sobie ale jazda A kiedy przyjdzie świata koniec Jakiś huragan albo potop To się połączą nasze dłonie Ars poetica? - analiza i interpretacja. Wiersz ten jest wierszem programowym, autotematycznym – takim, w którym autor opisuje swój stosunek do własnego pisania poezji, jego cele i zadania. Tytuł utworu nawiązuje do tradycji tworzenia tzw. sztuk poetyckich („artes poeticae”), czyli rozpraw opisujących, jak powinno się tworzyć Piosenka o końcu świata - Czesław Miłosz. Kolejne dzieło nawiązujące do Apokalipsy św. Jana. Czesław Miłosz polemizuje tu jednak z przerażającą wizją końca świata, jaką znamy z biblii. Wręcz przeciwnie, czas ten wydaje się w jego dziele pominięty, niezauważony przez najbardziej zainteresowanych. Czesław Miłosz. Miłość to znaczy popatrzeć na siebie, Tak jak się patrzy na obce nam rzeczy, Bo jesteś tylko jedną z rzeczy wielu. A kto tak patrzy, choć sam o tym nie wie, Ze zmartwień różnych swoje serce leczy, Ptak mu i drzewo mówią: przyjacielu. Wtedy i siebie, i rzeczy chce użyć, żeby stanęły w wypełnienia łunie. W kontekście wielkich tragedii jedna jednostka nie ma takiej mocy, aby jakkolwiek przeciwstawić się złu, ale też nie może pozostać wobec tych wydarzeń zupełnie bierna. Miłosz dostrzega ten tragiczny paradoks, konflikt pomiędzy bezsilnością a chęcią pomocy, który mimo wszystko jest nie do przekroczenia. Próbuje się wobec niemu Czesław Miłosz. Tu lubin czarny a tu len, a tu zasiano ciężki nard. Znad zieloności twoja twarz i znad mglistości plama warg. Jak w wściekłym filmie Dżingischanów wyrasta skośnie twarz nad mieczem. Tak ty w dziewięciu myślach swoich światu wielkiemu przeczysz. I jest ci myśl o Ukrainie, i jest ci myśl o latach wojny. Czesław Miłosz. Olbrzymia głowa wynurzyła się. Zza pagórków po drugiej stronie rzeki. I widziała chłopca z wędką, Który, wpatrzony w pławik, Myśli tylko: weźmie, nie weźmie. - Co z nim zrobimy – zastanawiała się głowa, wydając dyspozycje duchom lotnym, wyspecjalizowanym w układaniu losu. Czytaj dalej: O! Edward Hopper (1882-1967) interpretacja. Ostatnia aktualizacja: 2022-08-11 20:23:54. Opracowanie stanowi utwór w rozumieniu Ustawy 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wszelkie prawa autorskie przysługują poezja.org. Dalsze rozpowszechnianie utworu możliwe tylko za zgodą redakcji. Piosenka o końcu świata; Piosenka o porcelanie; Powolna rzeka; Przy piwoniach; Przypowieść o maku; Sens; Wyprawa do lasu; Zaklęcie; Tryumf Armii Czerwonej [wiersz przypisywany Miłoszowi] Miłość Miłość to znaczy popatrzeć na siebie, Tak jak się patrzy na obce nam rzeczy, Bo jesteś tylko jedną z rzeczy wielu. 7vvlgjc. W dzień końca świata Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji, Rybak naprawia błyszczącą sieć. Skaczą w morzu wesołe delfiny, Młode wróble czepiają się rynny I wąż ma złotą skórę, jak powinien dzień końca świata Kobiety idą polem pod parasolkami, Pijak zasypia na brzegu trawnika, Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa, Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa I noc gwiaździstą którzy czekali błyskawic i gromów, Są zawiedzeni. A którzy czekali znaków i archanielskich trąb, Nie wierzą, że staje się już. Dopóki słońce i księżyc są w górze, Dopóki trzmiel nawiedza różę, Dopóki dzieci różowe się rodzą, Nikt nie wierzy, że staje się siwy staruszek, który byłby prorokiem, Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie, Powiada przewiązując pomidory: Innego końca świata nie będzie, Innego końca świata nie będzie. Typ liryki Piosenka o końcu świata reprezentuje typ liryki opisowo-refleksyjnej. Perspektywa „ja” lirycznego ukryta jest w opisie pejzażu i sytuacji wziętych z codziennego życia. Jest tam zatem rybak naprawiający sieć, kobiety z parasolkami i pijak, który zasypia na trawniku. To liryka pośrednia, będąca bezosobową refleksją. Monolog liryczny zbliżony jest do toku narracyjnego. Sensy utworu Bez trudu daje się odczytać główną myśl wiersza. Jest nią podjecie tematu końca świata. Pomaga zresztą w tym konstrukcja wiersza: pojedyncze zdania oznajmujące bądź o prostej budowie składniowej zdania złożone oraz prozaiczny charakter opisywanej rzeczywistości pozwalają odczytać ideę utworu. Kłopot w tym, że opis ten pozostaje w opozycji wobec ukształtowanej w człowieku tradycyjnej wizji opisanej w Apokalipsie świętego Jana. Niesamowitość i groza bijąca z biblijnej wersji kłóci się z łagodną stylistyką Piosenki o końcu świata. W liryku Miłosza wszystkie słowa brzmią niewinnie, przypominają niemal teksty z elementarza. Wyeksponowane obrazy są bardzo plastyczne i bliskie rzeczywistości. Są tu pszczoły, nasturcje, wróble, delfiny, wąż, kobiety, pijak, sprzedawcy i żeglarze. Wszystko to wkomponowane jest w ciepłą pastelową kolorystykę. Panuje spokój, cisza, pogodny nastrój. Nic nie zakłóca klimatu ciepła i zwyczajności świata. Taki opis przypomina bardziej tak naprawdę jeden z dni aktu stworzenia, a nie końca świata. Wszechobecna harmonia przywodzi na myśl rzeczywistość rajską. Dysonans widać już w tytule. Gatunek piosenki kojarzy się powszechnie z czymś miłym i łatwym, koniec świata natomiast konotuje skojarzenia zgoła przeciwne. Przywoływane w wierszu postacie oraz inne elementy świata ożywionego nie wiedzą, że ich przeznaczenie dopełnia się tu i teraz, już w tej chwili. Czekają na błyskawice i gromy oraz archanielskie trąby, odsuwając koniec świata w bliżej nieokreśloną przyszłość. Tylko siwy staruszek zdaje się być prorokiem, ponieważ tylko on ma świadomość śmierci. Jest stary i wie, że należy pogodzić się już z tym, co go czeka i z podniesionym czołem przyjąć naturalny bieg rzeczy. Ważne jest, by być przygotowanym na ten moment. Koniec życia przychodzi przecież nagle i bez zapowiedzi. Zdaje sobie sprawę z tego, że może umrzeć w każdej chwili. Życiowa mądrość starca wynika ze zrozumienia przez niego sensu ludzkiego istnienia. Każda przeżyta chwila, która odchodzi do historii, zbliża do śmierci, zatem każdy dzień może być dniem końca. Apokalipsa z Piosenki o końcu świata dokonuje się w atmosferze spokoju i zwyczajności. Potwierdzeniem tej myśli jest finałowa anafora: „innego końca świata nie będzie”. Utwór Miłosza ma wymiar eschatologiczny. Ten argument sprawia, że wiersz uważa się za kontynuację nurtu poezji katastroficznej – „Apokalipsie spełnionej” nadał Miłosza charakter powszedniości. Kontynuacje i nawiązania Motyw Apokalipsy w znaczeniu przenośnym jako zagłady, katastrofy, kataklizmu można znaleźć między innymi w utworach: Zygmunta Krasińskiego Nie-Boska komediaJana Kasprowicza Dies irae, Święty BożeJózefa Czechowicza modlitwa żałobna i żalWładysława Broniewskiego Sąd ostatecznyKrzysztofa Kamila Baczyńskiego PokolenieTadeusza Różewicza OcalonyZbigniewa Herberta U wrót dolinyTadeusza Konwickiego Mała apokalipsaUmberto Eco Imię róży Motyw śmierci jako naturalnej kolei życia odnajdujemy między innymi w powieściach: Marii Dąbrowskiej Noce i dnieWładysława Stanisława Reymonta Chłopi Bibliografia przedmiotowa A. Zawada, Miłosz, Wrocław 1996. Wypracowania Charakterystycze motywy biblijne. Motyw apokalipsy w wierszu Baczyńskiego pt. "Misere". Biblia - Nawiązania i bibliografia